Айтмырза Абылкасымовдун көркөм дүйнөсү

        Ошондо жаз эле. Али талаачылык жумуштары баштала элек кез. Кыштан аман-эсен чыккан бирин-экин кара малды, он-он бештен кой-эчкилерди падага кошкону айдап чыгып, анан кезүүгө чыккан баланын алдына аларды салып берип коюп, жаңы чыккан көккө тончон, же ичик кийген кээлерибиз секирин гана

   Анын бул боюнча бекем ишеними бар эле. Ал ишенимден эч ким аны азыр да кайтара албаса керек. Балким, көп жылдар бою калыптанган бул ишеним анын бүткүл жан дүйнөсүн ээлеп, биротоло аң-сезиминен чыккыс болуп, мыкталып калгандыр. Ошондон уламбы кеп кезеги келип калган учурда: -Э, достор, ар ким ар

                                                     Атам Абылкасымдын арбагына багыштадым.       Жайдын толуп турган кези. Эл жайлоого чыкчу убак. Чубалжыган көч. Кечигип болсо да көргөн төрт-беш жашар уулун жасалгаланган тайга мингизип, өзү алчактаган ат менен коштоп жетелеп алган. Кырк жаштарга