Айтмырза Абылкасымовдун көркөм дүйнөсү

    Ушул кеч күздөн баштап, азыркы кар жааган кышка карабай той-томолоктун күчөгөнүн айтпа! Айылдагысы аз келгенсип, кайын журттан кызы турмушка чыгып жаткан балдызым тойго чакыртып жибериптир. Ал да бир жакын жерде болсо десең. Эми такси жалдап алып, «о, Чүй, кайдасың?» -деп байбичем менен жүрүп

-Же дүйшөмбү, же вторник күнү биздин мектепке фронталдык текшерүү келет экен…- директордун үнү калтаарыгандай, кандайдыр бир чоң кайгылуу кабарды, орду толбос жоготууга тете кабарды билдирип жаткандай жарыялап салды отурган бизге. Же жөн айтса деле бизге ошондой туюлдубу, ким билсин. «Биз» деген

«Коноктор өздөрү менен өздөрү кызуу аңгемелешип жатышканда, эшиктен кирген үй ээсинин 4-5 жашар баласы: -Эй качан кетесиңер?-деп калды. Отургандар бул суроого не деп жооп берерин билбей делдейген тейде баланы жапырт карашты. -Эмне болду, уулум?-деди бир аздан соң, коноктордун ичинен бирөөсү. -Биз

 Канча жолу түгөл болдум, бар болдум, Канча жолу ың-жыңы жок жоголдум. Канча жолу кайчы кетип жолумдан, Канча жолу кайра баштан оңолдум. Кээ күндөрү абдан сылык мунайым, Кээ бир кезде орой жана чогоолмун.   Кээ нерсеге акыл жетпей момойдум, Кээ бир күнү ээси болдум чоң ойдун. Далай жолу кыл сыяктуу

Арабдын чөл ортосу  “N” шаарында, жарыгы жалт-жулт жанган кең барында, отурабыз экөөбүз: жаңы тааныш араб жигит Жамал деген, жанында жаңы келген жана да мен.   Ал сурайт кыргыз жерин, кыргыз элин... Бир жылдары Ысык-Көлгө келгендигин шилекейи чууругудай, айтып жатат жомок кылып... Мен угам,