На информационном ресурсе применяются рекомендательные технологии (информационные технологии предоставления информации на основе сбора, систематизации и анализа сведений, относящихся к предпочтениям пользователей сети "Интернет", находящихся на территории Российской Федерации)

Өзгөчө оору

Кыргыз Республикасынын эмгек сиңирген дарыгери

 Ибадат Сулаймановага арнаймын.

  Облустук оорукананын бир бөлүмүнүн башчысы болуп иштеген врач келин айтып жатпайбы:

 - Ой, көп эле семирип кетпей өзүңөрдү сактагыла! Жакында эле бир кызык окуяга күбө болуп, таң калганымды айтпа! Айылдык таанышым ( эми анын аты-жөнүн төмөнкү себептен улам айта албайм ай...) дарыланганы шаарга келип, менден жардам сурап, ооруларынын толук дестесин айтып, жалдырап турду. Аялы экөө келиптир. Буларды көрбөгөнүмө анча болуп калган. Алар айылда, биз шаарда болгондуктан, абдан эле сейрек көрүшчүбүз. Мурун денеси мынчалык толук деле эмес неме болчу, кийинчерээк багылган букадан бетер тим эле семирип  кетиптир.  Анын бардык кеселдери ошол ашыкча салмактан экендиги, адис эмес көзгө деле дайын болуп турат. Ошондуктан, оболу режимди сактап, аны  денесиндеги ашыкча жүктөн арылтуу зарыл эле. Андыктан аны ооруканага жаткырып, диетага отургузуп, көзөмөлдөө милдетин өзүмө ала турган болдум. Ушинтип макулдаштык. Ошентип, ал ооруканага жатканы жатып, менден өтүнүп жатпайбы, «он эки жашар уулум мени менен кошо  жатсын» деп.

- Ай, анын эмне кереги бар?  Же ал да оорулуубу? – десем,

- Жо-ок, ал- кудайга шүгүр, сопсоо. Менин кем-каржыма каралашып турат, - дейт.

- Кандай кем-каржың болмок эле? Оорукандан тамакты ичсең. Дарыларды медсестралар берсе, жатар жайың дайын. Дагы эмне керек?

 - Андан башка да... кереги тийип калат...

 - Сен өтө оор оору эмессиң, анын үстүнө, кудайга шүгүр, өз аягың менен басып жүрөсүң. Андыктан, биздеги ички тартип боюнча сага окшогон оорулардын жанына дагы бирөөнүн карап кошо жатышына уруксат берилбейт.

 - Анда мен... кыйналып каламын да... – деп жалдырай карады. Анын айтканына макул болгонсуп аялы да баш ийкеп коёт. Мен бир нерсе түшүнсөм буйрубасын.  Кайра аларды суроолуу карап туруп калдым. Акыры оорулуунун айласы түгөндү окшойт, аялына карап, «сен айт!» дегендей  ишара кылды да:

 - Мен азыр... – деп эле эшикке чыга жөнөдү.

 - Буга эмне болду? – дедим мен аялына таң кала карап.

 - Уялып атпайбы! –деди аялы оңтойсуз жылмайып.

 - Эмнеден уялат? Баарыбыз бир айылдан болсок, жашыбыздан айырмачылык болор болобос эле. Айта бербейби оюндагысын,- дедим аялына.

 - Аны өзү түк айта албайт. Ошондуктан, мени айтсын деп чыгып кетти.

 - Анда сен айт. Кандай сыр бар?

 - Аны айтыш мага деле ыңгайсыз. Арга жок айтууга туура келет.

Өзүңө дайын, бул жаш кезинде арык эле эмес беле. А тургай айыл арасында, райондо спорттун ар кандай түрүнө катышып, мыкты спортсмендердин катарында аты аталып жүргөнүн жакшы билесиң да. Бирок да тынбай  чылым тартчу.  Ошондон го бара-бара жөтөлө баштады. Анысы уламдан-улам көбөйгөндөн көбөйүп баратты. Себеби, таң ата турары менен сигерети оозунан түшпөй калган. Отуруп алып чылымын үйдө тартканда, анын түтүнүнүн  жытына мен да, балдарым да чыдабай турган болуп калдык. Ошентип, көптөп жаалап жатып, сигаретин койдурудук. Өзү да аны таштаганына сүйүнүп, биз да курсант болдук. Анан эле толо баштады. Болжол менен алганда аш-паш деп үч ай өтүп өтпөй, мурунку кийимдери чак келбей калса... Эртең менен жүгүрүп да көрдү. Бирок, бир жагынан жумуш, экинчиден,  айылда эртең менен жөндөн-жөн эле чуркап жүгүргөнүңдү көрүшсө,  «мунун  башына бир аз болсо да доо кеткен, же бир нерсенин эпкини тийген» деп да ойлоп алышып, кеп-сөз таркатып жиберишет эмеспи! Ошондон улам, анысы да сейректей баштады. Өзү толгондон толуп баратты. «Ой, толо баштаганда, адам аз-аздап  жеңил кыймылдоо керек дешет го!» дегендерге, «Ай, атасынын оозун урайын, салмакка кошуп жалкоолукту да берип салат тура!» деп күлүп кутулуп жүрдү. Анысын мен эрен-төрөн деле алган жокмун. Мурдагыдай жөтөлбөй, үй ичи тамекинин сасык жыты жыттанбай калганына кубанып жүргөм. Ал кубанычым көпкө узабады. Бир күнү эле (ошол тамекисин таштагандын үчүнчүбү, же төртүнчү жылы бекен?) эшиктен бир кызыктай болуп кирди. Анын өңүн көрүп, чочуп кеттим да:

 - Ой эмне болду? Тынчылыкпы  деги?.. –деп сурап атпаймынбы.

 - Тынчылык эмес... - деди ал оор үшкүрүп – ажатканага бардым эле колум тиягыма жетпей, канча аракет кылсам да, аарчый албай келе бердим. Жыттанып атабы?..

 -Койчу, ой, тамашаңы! Анда эле «жыргаган» турбайсыңбы? –деп, анын айтканына ишенбей жатпаймынбы.

 -Жо-ок, чын, кудай урсун! Кайдагы жыргал?.. Куурал!..

 -Кантет, андай жаман сөздү оозуң албачы! – дедим кайра өзүм.

 - Анан сен ишенбей жатпайсыңбы!  «Ылайым колуң көчүгүңө жетпей калсын!» деген каргышты угуп, күлүп эле койчу элем. Көрсө, мындан өткөн каргыш жок сыягы. Мына өз башыма келгени анын азап экенин түшүнүп атам...- деди шуу үшкүрүп.

 Ошентип, ошондон баштап, ал ажатканага барса, бүтөрүн күтүп туруп, мен артынан кирип, аарчып бермей болуп калдым. Ооба, сага күлкү... Мен деле башка кишинин ушундай экенин уксам, жерге жата калып күлмөкмүн. Бирок, азыр биздин күлө турган алыбыз жок. Көрүп турасың, анысынан да, башталган жүрөк оорусунун үстүнө башка оорулар  улам кошулуп жатып... мына ушул абалга жетти.

 - Капа болбо, алтыным,  кечирип кой!  Мындайды биринчи укканымдан, токтоно албай калдым...- дедим, күлкүдөн чыккан көз жашымды бет аарчым менен сүртүп жатып,  актанып. Тигинин кишинин зээни кейүүчүдөй болгон кейпин  көрүп, күлкүм бир заматта кайдадыр тарап кетти.

 - Анда мындай көйгөйүңөр бар экен, өзүң кошо жатышың керек турбайбы! –дедим мен ага олуттуу карап.

 - Ой, кайдан... Үйдү кимге таштайм, бала-чака, мал-кел деген бар. Мага мында калганга таптакыр мүмкүнчүлүк жок да...- деп мүңкүрөп отуруп калды. Кишинин боору ооруйт.

Олдо, ашыкча салмагың түшкүр а! Адамга семиздик деги эле оокат эмес турбайбы!

 -Тиги уулуңарды ушул үчүн кошо жатсын деп атасыңарбы?

 -Ооба. Ал - эң кенжебиз. Мен жокто ал «милдетти» ошол аткарып, көнүп калган... - деп араң жылмайып сүйлөдү аялы.

Баарын уккан соң, аргасыздан  уулунун аны менен кошо жатканына  макул болууга туура келди... Макул болбой болобу, катыгүн, ыя?!!

Картина дня

наверх